Hayatımın bir sonbaharının daha başlangıcı... Bir bitiş olmalı ki başlangıç da arkasından gelsin, öyle bir mevsim değil mi sonbahar? Hem çok sevdiğim hem de her seferinde daha da yalnız hissettiğim bir zaman dilimi. Bahar kelimesi içinde neşe barındırıyor gibi ve "son" ise hüznü taşıyor sırtında sanki. Ben ise bu mevsimin yolcusu... Hep sorarlar ya hani 'En sevdiğin mevsim ne?' diye. Evet, sonbahar... Kulağımda sanki keman sesi ve gözlerimin önünde gecenin karanlığında bulutların arkasında durmaya çalışan dolunay... Eskiden yapraklarını dökerdi sonbahar, çınar ağacının yaprakları dolardı her yana... Onların arasından yaprakların hışırtılı sesinin yaptığı yollardan yürümek ne kadar da güzeldi! Ne kadar imkanlı bir yol ve dört koca sonbahar geçti o yollarda yürümeyeli... Sevdiğim mevsim sonbahar ama ben kışı yaşıyorum. Sanki bu mevsimi atlıyor bu coğrafya... Ben bu şehrin insanı hiç olmadım zaten... Bazen bir kitabın satırlarında rastlar oldum sonbahara, bazen duygusal bir filmin ortasında... En sevdiğim mevsime hasret, sevmediğim zamanlarda tutsak yaşarken buldum kendimi.
