Ağır Eleştiri İçerir
Hayat bize her zaman istediğimizi vermedi, vermeyecek de. Çünkü asla bilmedik durmamız gereken yeri. Asla durmak yok. Yol varsa yürünecek, engel varsa aşılacaktı. Tamam, hepsini yapalım, yine yapalım, sonraki gün de yapalım. Lakin dikkat! İnsanlığınızı kaybetmeden yapın ne yapacaksanız. Yükseğe çıktıkça birer birer eksiliyorsunuz.
Ben tahammül edemiyorum etrafımda olan iki yüzlü kişiliklere. Eğer sen mumsan mum ol sadece, daha fazlası değil. İşin ışık vermekse ışık vereceksin, dibini aydınlatmak için gereksiz bir çabaya girmeyeceksin mesela.
Sırtında taşıyorsan bir bıçağı, mertçe çıkaracaksın er meydanına. Kimse kirli oyunlara katlanmak zorunda değil. Kimse görmüyor, duymuyor ya da bilmiyor da değil. Belki de sadece sabrediyordur.
Eleştiriyorsanız eğer, eleştirilmeyi de göze alacaksınız. Sen şöylesin demek kolay, peki kaç kez aynaya bakıp ben nasılım dediniz? Aynada hangi yüzünüzü sorguladınız? Kafanızı yastığınıza koyduğunuz da vicdanınıza kaç kere baktınız? Onun keyfi yerinde mi?
Üstün Dökmen'in bir yazısındaki başlığı şöyleydi: "%100 Haklı Mısınız?"
O yazıyı okuduğumdan beri %100 haklı olmadığımı biliyorum. İnsanların suratsız suratlarını çekmek istememe durumumu değiştiremiyorum yinede... Her zaman öyle değil midir? Sırf birileri kırılmasın diye siz sineye çekersiniz fakat o çıktıkça daha da üste çıkar, yanlış anlaşılırsınız. Çünkü kişi kendini haklı görmeye devam etmekte bu süreçte. O zaman yeri geldiğinde sineye değil de rest çekmek daha doğru değil mi? Fakat siz insan olduğunuz için bu sefer de 'Kırar mıyım?' düşüncesi belirecek kafanızda. Evet, siz kırılırsınız ama kırmazsınız, vicdanınız izin vermez buna. Ama kırın hak ediyorsa o kişi kırın, siz kırmazsanız başkası bir gün kıracak zaten. Erkenden görse %100 haklı olmadığını ne olur ki sanki?
Tahammül edemiyorum iki yüzlü insanlara, tahammül etmeyeceğim de...
,
Hayat bize her zaman istediğimizi vermedi, vermeyecek de. Çünkü asla bilmedik durmamız gereken yeri. Asla durmak yok. Yol varsa yürünecek, engel varsa aşılacaktı. Tamam, hepsini yapalım, yine yapalım, sonraki gün de yapalım. Lakin dikkat! İnsanlığınızı kaybetmeden yapın ne yapacaksanız. Yükseğe çıktıkça birer birer eksiliyorsunuz.
Ben tahammül edemiyorum etrafımda olan iki yüzlü kişiliklere. Eğer sen mumsan mum ol sadece, daha fazlası değil. İşin ışık vermekse ışık vereceksin, dibini aydınlatmak için gereksiz bir çabaya girmeyeceksin mesela.
Sırtında taşıyorsan bir bıçağı, mertçe çıkaracaksın er meydanına. Kimse kirli oyunlara katlanmak zorunda değil. Kimse görmüyor, duymuyor ya da bilmiyor da değil. Belki de sadece sabrediyordur.
Eleştiriyorsanız eğer, eleştirilmeyi de göze alacaksınız. Sen şöylesin demek kolay, peki kaç kez aynaya bakıp ben nasılım dediniz? Aynada hangi yüzünüzü sorguladınız? Kafanızı yastığınıza koyduğunuz da vicdanınıza kaç kere baktınız? Onun keyfi yerinde mi?
Üstün Dökmen'in bir yazısındaki başlığı şöyleydi: "%100 Haklı Mısınız?"
O yazıyı okuduğumdan beri %100 haklı olmadığımı biliyorum. İnsanların suratsız suratlarını çekmek istememe durumumu değiştiremiyorum yinede... Her zaman öyle değil midir? Sırf birileri kırılmasın diye siz sineye çekersiniz fakat o çıktıkça daha da üste çıkar, yanlış anlaşılırsınız. Çünkü kişi kendini haklı görmeye devam etmekte bu süreçte. O zaman yeri geldiğinde sineye değil de rest çekmek daha doğru değil mi? Fakat siz insan olduğunuz için bu sefer de 'Kırar mıyım?' düşüncesi belirecek kafanızda. Evet, siz kırılırsınız ama kırmazsınız, vicdanınız izin vermez buna. Ama kırın hak ediyorsa o kişi kırın, siz kırmazsanız başkası bir gün kıracak zaten. Erkenden görse %100 haklı olmadığını ne olur ki sanki?
Tahammül edemiyorum iki yüzlü insanlara, tahammül etmeyeceğim de...
,
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Değerli zamanından ayırıp yorum bıraktığın için teşekkür ederim. İyi veya kötü yorumunu kendimi geliştirmek için kullanacağım...