Bitmemiş Bir Yazı

Hayal ediyorum, şimdi deniz kenarındayım. Dalgalar kıyıya vurdukça üzerime su tanecikleri düşüyor. Ferahlıyorum...
Hayal ediyorum, bulutların üzerindeyim. Sanki beyaz bir pamuk tarlasında sıcacık hissediyorum. Mutluyum....
Hayal ediyorum, kocaman bir ormanda yemyeşil ağaçların arasında koşuyorum ve rüzgâr beni sürüklüyor. Cesaretliyim...

Kabus görüyorum. Tek edilmiş bir şehrin karanlık bir köşesindeyim. Yağmur damlaları üzerime düşüyor. Korkuyorum...
Kabus görüyorum. Mermiler başımdan aşağı yağıyor, alevlerin içindeyim, insanlar ölüyor. Ağlıyorum...
Kabus görüyorum. Uyanmak istiyorum....

Yaşam ve ölüm arasındaki çizgide bu hayatı nasıl yaşıyoruz? Baktığımız pencere mi yanlış yoksa gördüğümüz manzara mı? Çoğunuz diyecek hayat beni buraya getirdi, hayat bizi sürüklerken eğer biz varsak, yaşıyor ve nefes alıyorsak hayat bizi sürüklerken ne yaptık? 

Dedim ki kendi kendime bugün tam şu an şu dakika ölmek istiyorum, sonra dedim ki dur hayır ölmek için erken... Sanki ben karar veriyorum da ne zaman yaşayıp ne zaman öleceğime... Evet ben karar verebiliyorum. Yaşadığım hayatı zehir mi edeceğim yoksa her anın kıymetini mi bileceğim, buna karar verebiliyorum. Biraz önce bir yazı okudum ve dedi ki yazarı "Yaşamak için kesin bir neden bulamadıysan, ölmek için kesin bir neden bulana kadar yaşa. Bir şekilde yapacaksın." cümleleri yüzüme tokat gibi çarptı. Bakış açısıydı önemli olan. Her şeyi tersinden okuyalım. Yaşamak ağır geliyor, mutlu değiliz, her günümüz zehir zemberek bu yüzden ölmeliyiz... Bu doğru gelmiyor okuduğum şu cümleden sonra bu doğru değil. Ölmek için sağlam bir neden lazım? Neden yaşamalıyız, sorusuna cevap veremiyorsak neden ölmeliyim, sorusuna sağlam bir cevabımız olmalı...
Mutlu olmak, üzgün olmak hepsi bizim tercihimiz... Yaşamak için çok hızlı bir hayat, ölmek için ise çok geç... Ne yapıyorsak kendimize yapıyoruz...Kendi ipimizi kendimiz çekmeden önce ya da o ip boğazımıza dolanmadan önce bu hayatı yaşamak için bir neden bulamasak bile yine de yaşamalıyız, yaşayabildiğimiz sürece...