YABANCI

      Biraz zamana ihtiyacım var, dedi. Ona birazdan fazla zaman tanıdım. Zaman geçtikçe ben değiştim. O da yavaş yavaş ses etmemeye başladı. Ve bir süre sonra iki yabancıydık artık. Sonra yazmayı unuttum çünkü o bana yazmıyordu, o benimle konuşmuyordu. Ben onu dinlemiyordum ya da duyamıyordum. Zaman anılarımı maniple etti. 

      Sahi neden yabancı olduk biz? İki dosttan fazlası değildik, neden kaybettik birbirimizi? Tuhaf bir hissin prangasında yazıyorum yeniden, cevap alma kaygısı taşımadan yazıyorum. Hatıralar güzeldir sözünü hatırlıyorum ama o hatıraları hatırlamıyorum çünkü iyi bitmedi hiçbir şey... Kırgınlık kırıntıları bu yazıyı engelliyor. İçimdeki tuhaf his bu yazıya set vuruyor. 

 

     Hangi gemidesin şimdi? Hangi limandan çıktın? Hangi şehirde kaybettiğin yazıları arıyorsun? Eğer yazmaya devam etseydik eğer konuşmaya devam etseydik bugün durduğu gibi olur muydu her şey? Ben bugün bu satırlara başka neleri eklerdim? Sen yabancı, sadece bu kelimeyi hatırlıyorum. Sen yabancısın artık! Hatıralarımda adın bile kirlenmiş. 

    

     Büyüdük değil mi yabancı? Büyüdün değil mi? Hiç pişman mısın? Hâlâ açıkta bir kapı var mı? Ben de bir anahtar bıraktın ve bir cevabı vardı her şeyin... Sormadın yabancı, en büyük sorun buydu sormadın. Yanlış anladın her sevgi aşk değildi. Bazen dosta duyulan sevgi aşktan büyük olabilirdi. Anlatmalıydın, yazarak konuşmalıydın! Beni duymalıydın. Başkalarından değil benden duymalıydın! Sana inandırdıkları gerçeği(!) benden dinlemeliydin. 

   

      Bugün seni hatırlıyorum yabancı. Bugün yıllar sonra seni anımsıyorum ve kalbimin derinlerinde üzgün olmanı diliyorum. Çünkü vazgeçtiğin bu yabancı seni unutmadı ama bizi savuran her neyse onlar yok olup gittiler. Biz sadece dost olmaya çalışan ama sonunda iki yabancıya dönüşen kişiler olduk. Aynı ortaklığı paylaşmadık sadece dinledik, anlatmaya çalıştık ve biraz şarkı bir iki edebi söz ekledik. Değerli satırlar kaldı geriye. Bazen göz gezdirdiğim değerli satırlar. 

      Anılar nasıl kandırıyorsa aklımı, rotam anlamsız...

      Hâlâ yazarak konuşuyorsun değil mi? Umarım birileri dinliyordur. Ben tüm kalbimle dinlemiştim.Ve yabancı eğer varsa bir hak artık helal olsun... Tüm ahlarımı terk ediyorum artık taşımak istemiyorum bu anlamsızlığı... Çünkü ben yabancı kelimesinin anlamını yitirmesini diliyorum...

Yabancı: Aileden ya da yakın çevreden olmayan (kimse ya da şey), demektir. O kadar!

Yarın Çok Geç Olacak...

 Şarkının da dediği gibi "Bir yer var mı, dünyadan uzak." İsyan etmek istemedikçe isyan ederken buluyorum kendimi. Görünen ve görünmeyen arasındaki farkın bu kadar derin olacağını bilmezdim. Delirmeden ya da ölmeden önce bir hiçlik bırakacağım geriye. İçimdeki tekrar seslendi bana "Biraz zaman..." dedi. Dışıma taştıklarım içime attıklarımın yanında nedir ki? Hiç umudum kalmadı. Her geçen gün, her geçen an en çok kendimden nefret ettim. Kafamdaki düşüne deniziyle hiç alakası olmayan bir yaşamın içinde buldum kendimi. İlkelerim, fikirlerim arasında hayatım olgunlaşmamış izdüşümüm gibi... İnancım biraz daha güçlü olsaydı eğer farklı şeyler yazıyor olabilirdim. Mesela umuttan bahsederdim, hayallerden, beklentilerden, iyi bir dünyadan...

İnancım biraz daha zayıf olsaydı eğer çoktan terk etmiştim bu dünyayı ve uzaktaki o meçhulde belki de daha derin bir kuyuda bulmuştum kendimi. Düşünüyorum. Korkuyorum. Anlıyorum. Susuyorum. Düşüyorum. Ama birileri delirdi diye. Birileri sonunu buldu diye dünyanın, birileri kendi hayatını kendi kafasında kurduğu şekilde yaşıyor diye ben kendi hayatını yaşayamayacak hâle geliyorum. Bir şekilde ölüyor herkes neticede. Fakat o birileri hep kendi penceresinden gördüğü dünyasında asla kendine bakmıyor diye ben bu hayattan, umuttan vazgeçmek zorunda kalıyorum ve  hayat dönüp diyor ki "Bu daha ne ki?" Neticede ben yaşamayı beceremiyorum. Ve içimdeki hep diyor ki "Biraz zamana ihtiyacım var." Fakat bilmiyor benim her geçen saniye zamanım tükeniyor. Umudum yok, inandığım insanlar bile inandığım gibi değiller artık. Sistem çarkları arasında direndikçe daha da şiddetli bir düşüşle yok oluyorum. Yarın çok geç olacak...