Yarın Çok Geç Olacak...

 Şarkının da dediği gibi "Bir yer var mı, dünyadan uzak." İsyan etmek istemedikçe isyan ederken buluyorum kendimi. Görünen ve görünmeyen arasındaki farkın bu kadar derin olacağını bilmezdim. Delirmeden ya da ölmeden önce bir hiçlik bırakacağım geriye. İçimdeki tekrar seslendi bana "Biraz zaman..." dedi. Dışıma taştıklarım içime attıklarımın yanında nedir ki? Hiç umudum kalmadı. Her geçen gün, her geçen an en çok kendimden nefret ettim. Kafamdaki düşüne deniziyle hiç alakası olmayan bir yaşamın içinde buldum kendimi. İlkelerim, fikirlerim arasında hayatım olgunlaşmamış izdüşümüm gibi... İnancım biraz daha güçlü olsaydı eğer farklı şeyler yazıyor olabilirdim. Mesela umuttan bahsederdim, hayallerden, beklentilerden, iyi bir dünyadan...

İnancım biraz daha zayıf olsaydı eğer çoktan terk etmiştim bu dünyayı ve uzaktaki o meçhulde belki de daha derin bir kuyuda bulmuştum kendimi. Düşünüyorum. Korkuyorum. Anlıyorum. Susuyorum. Düşüyorum. Ama birileri delirdi diye. Birileri sonunu buldu diye dünyanın, birileri kendi hayatını kendi kafasında kurduğu şekilde yaşıyor diye ben kendi hayatını yaşayamayacak hâle geliyorum. Bir şekilde ölüyor herkes neticede. Fakat o birileri hep kendi penceresinden gördüğü dünyasında asla kendine bakmıyor diye ben bu hayattan, umuttan vazgeçmek zorunda kalıyorum ve  hayat dönüp diyor ki "Bu daha ne ki?" Neticede ben yaşamayı beceremiyorum. Ve içimdeki hep diyor ki "Biraz zamana ihtiyacım var." Fakat bilmiyor benim her geçen saniye zamanım tükeniyor. Umudum yok, inandığım insanlar bile inandığım gibi değiller artık. Sistem çarkları arasında direndikçe daha da şiddetli bir düşüşle yok oluyorum. Yarın çok geç olacak...